خاطره ای از آیت الله بهاء الدّینی
همه چشم به استاد دوخته بودند . از بالای منبر مسجد پایین آمده ؛ روی زمین نشست و به منبر تکیه داد .با این که حرف های استاد تمام شده بود ، شاگردان هنوز در جای خود نشسته بودند و انتظار می کشیدند تا استاد چیزی بگوید . هیچ کسی دوست نداشت حتی یک لحظه ، فرصت هم صحبتی با این عالم بزرگ اخلاق را از دست بدهد .
استاد چای را سرکشید ، دستی به ریش های سفیدش کشید و آماده رفتن بود که یکی از شاگرد ها از جا برخاست و به نمایندگی از بقیه طلبه ها از استاد خواست تا توصیه ای مهم به آن ها بکند . نکته یا دستوری که راهنمای آنان برای زودتر رسیدن به خدا و سلوک های عارفانه باشد .
استاد لحظه ای سکوت کرد و بعد جواب داد :
« اگر بتوانید این دو کار را انجام دهید ، خیلی جلو خواهید بود ،
اول این که نماز را اول وقت بخوانید .
دوم این که دروغ نگویید .»
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
